เมื่อชีวิตต้องปั่นด้วยลำแข้ง

ตุ่นขี่จักรยานเองไปโรงเรียนเริ่มคล่องแล้ว หลังจากที่มีอาการงอแงง๋องแง๋งมาเป็นเดือน เพราะตัวเธอเล็ก ขาหยั่งพื้นไม่ค่อยถึง พอต้องหยุดตามสี่แยก แล้วต้องปั่นต่อ เธอจะปั่นไม่ได้ คือ ก่อนหน้านี้ เธอจะลากจักรยานไปเทียบริมฟุตบาธ เพื่อให้เป็นฐานรองในการส่งตัวถีบ

ตุ่นเป็นเด็กหัวแข็ง เวลาสอนให้ทำอะไร มักจะไม่ค่อยฟัง ไม่พยายามเข้าใจว่า วิธีการที่พ่อแม่บอกนั้นมันไม่ยากอะไร เหมือนตอนที่พ่อพยายามฝึกให้ปั่นจักรยานโดยถอดล้อเสริมด้านข้างออก เมื่อเธอยังไม่รู้จักการทรงตัว เธอจะร้องโวยวายลั่นถนนว่า “อิก คัน ฮึท นิท” (ถีบไม่ได้ๆ) “อิก คา ฟอลเล่นๆๆ” (มันจะล้มๆ)

...ปัญหาใหญ่ มันไม่ใช่อยู่ที่เธอตัวเล็ก ขาสั้น แต่เธอเป็นเด็กปอดแหก ปากลำโพงแตกแบบนี้เอง เวลาที่ตัวเองไม่มั่นใจที่จะทำอะไร พ่อแม่ก็อย่าได้ไปบังคับขู่หลอกโป้คำหวานคำชมให้กำลังใจ “ลูกทำได้ๆ” เพราะเธอจะมีอาการสนองตอบมาแบบเดียว คือ ฮึดฮัดทำเสียงเหมือนม้าสะบัดหัว...ฟืดๆ และบ่นรำพึงรำพันสาธยายปางจะตายจนน้ำลายแทบกระฉูดเป็นเลือดฝอยออกมาทางปากที่อ้ารำพึงไม่หยุดนั้น แล้วเธอก็ยอมเดินจูงลากจักรยานสะอึกสะอื้นกลับบ้านมาทุกที ... ที่ทำทีว่า ฉันจะไปหัดขี่จักรยานให้เป็นเสียที- ก็เลิกล้ม

แต่นั่นมันเรื่องเก่าแล้ว หลังจากที่ไปแอบสืบรู้มาว่า ทุกฤดูร้อนเด็กๆ ในห้องลิง (ของเธอ) จะพากันขี่จักรยานไปโรงเรียน เพราะในห้องเรียนมีเด็กอายุโตกว่าเรียนรวมกัน พวกเด็กรุ่นแก่กว่าจึงรุดหน้าทำอะไรเป็นก่อนให้น้องๆ ดูเป็นตัวอย่าง วันหนึ่งครูถามในวงสนทนายามเช้าก่อนเริ่มต้นกิจกรรมการเรียนว่า “ไหนฤดูร้อนปีนี้ ใครขี่จักรยาน 2 ล้อได้แล้วบ้าง” มีเพื่อนร่วมชั้นพากันยกมือ 1-2-3-4-5 ตั้ง 5 คนเชียว

เจ้าตุ่นเลยมีอาการฮึดแต่ไม่ฮัด กลับมารบเร้าให้พ่อพาไปหัดจักรยานใหม่ ฉันมองดูลูกแล้วเลยได้คำตอบในใจ “ใครสร้างแรงกดดันให้เธอไม่ได้ เธอต้องริอยากของเธอเอง อยากไปโชว์เพื่อนมั่งว่า ฉันก็ขี่จักรยาน 2 ล้อได้เหมือนกันแล้ว”

แรงฮึดจากคำถามของครูมีแรงจูงใจที่ทรงพลังมาก 2 วันหลังจากวงสนทนาในชั้นเรียน เจ้าตุ่นสลัดล้อข้างจักรยาน ขี่สองล้อปลิวลมไปแล้ว พอเริ่มขี่สนุกสนาน เธอก็หลงใหลความสามารถใหม่ของตัวเองจนแทบจะลืมความอยากกินขนม ไม่อยากเล่น ไม่อยากดูทีวี เธอจะปั่นจักรยานวนอยู๋ในสวนหลังบ้านตลอดเวลา (ที่ฝนไม่ตก) และรบเร้าที่จะขี่จักรยานไปโรงเรียนเองให้ได้

ฉันจำไม่ได้หรอกว่า ตัวเองตอนเด็กเรียนรู้สิ่งใหม่ๆยากแค่ไหน งี่เง่าดื้อด้านหัวแข็งมากหรือน้อยกว่าตุ่น การเลี้ยงลูกมันทำให้ตัวเองย้อนคิดไปเรื่อยว่า มนุษย์เรานี่มันต้องเรียนรู้อะไรมากมายจริงๆ กว่าจะโตเป็นผู้เป็นคนมีความสามารถหลากด้านมาช่วยเหลือตัวเองให้อยู่รอดรอบด้าน

บางวันฉันนึกอยากให้ตุ่นเรียนรู้ที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง มีพัฒนาการคืบไปข้างหน้าทุกๆวัน ค่อยๆ ก้าวไปยืนบนลำแข้งของตัวเอง ไม่ต้องมายืนรอร้องแงๆ ให้แม่มาพยุงจับส่งให้ทรงตัวปั่นจักรยาน ไม่ต้องมายื่นขาข้างที่รองเท้าเชือกหลุดมาให้แม่ผูก ไม่ต้องคอยตามเก็บเสื้อกันหนาวไปแขวนที่ตะขอ ...

แต่มาวันนี้ที่เห็นตุ่นขี่จักรยานปล่อยมือข้างเดียว หลังจากขี่จักรยานสองล้อมาร่วม 3 เดือน ดูเหมือนตุ่นจะปั่นจักรยานได้แข็งไวเร็วพร้อมกับพัฒนาการในการยืนบนลำแข้งของตัวเองมากขึ้นทุกๆวัน

บางวันฉันเลยก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้ตุ่นอย่างเต็มใจ ด้วยความรู้สึกเสียดายขึ้นมาวูบๆ เพราะกลัวลูกจะโตผละจากอ้อมกอดเราเร็วเกินไป...